Historia Barcelona FC

       Barcelona FC jeden z najlepszych i najbardziej znanych klubów na świecie. Barcelona została założona przez Szwajcarskiego bankiera Hansa Gampera pod koniec 1899 roku. Od razu Blaugrana była symbolem wolności wśród katalończyków. Przez 100 lat Barcelona rosła w siłę. Przechodziła okresy rozkiwtu i momenty kryzysów. Barcelona jako pierwszy klub hiszpański zdobył tytuł mistrza Hiszpani, co było bardzo ważne dla kibiców gdyż mogli podkreślić swoją wyższość nad kibicami ze stolicy.

          Piłkarze bordowo-granatowych odbywają swoje spotkania na największym w Hiszpani stadionie Camp Nou, który może pomieścić 109815 fanów. Inauguracja miała miejsce 1957 roku w meczu z warszawską Legią (1:1). Zawodnicy "Dumy Kataloni" wywalczyli:16 razy mistrzostwo Hiszpani(1929, 1945, 1948, 1949, 1952, 1953, 1959, 1960, 1974, 1985, 1991, 1992, 1993, 1994, 1998, 1999 ), 24(najwięcej) Copa del Rey(1910, 1912, 1913, 1920, 1922, 1925, 1926, 1928, 1942, 1951, 1952, 1953, 1957, 1959, 1963, 1968, 1971, 1978, 1981, 1983, 1988, 1990, 1997, 1998), Puchar Mistrzów (1992),4 razy Puchar Zdobywców Pucharów(1979, 1982, 1989, 1997), 3 razy Puchar Miast Targowych(1958, 1960, 1966), 2 razy Super Puchar Europy (1992, 1997).

          Duma Katalonii, słynna drużyna FC Barcelona to, jak zwykło się mawiać "coś więcej niż tylko klub". I nic w tym dziwnego, bo przywiązanie do barw klubowych stało się dla Katalończyków wyrazem dążeń niepodległościowych, zwłaszcza za czasów reżimu generała Franco, kiedy to Katalonia była szczególnie przezeń uciskana. Klub FC Barcelona rozsławił region o silnych tendencjach autonomicznych, dając jego mieszkańcom silne poczucie identyfikacji, podkreślające odrębność prowincji i stając się niejako wizytówką jej stolicy. Pierwotnie nawet herb klubowy był identyczny z herbem miasta Barcelony. Oprócz niekwestionowanych sukcesów sportowych, czyniących z "cules" jedną z najbardziej utytułowanych ekip futbolowych na świecie, popularna Barca zyskała ogromną rzeszę fanów, jedną z najliczniejszych na naszym globie, wystarczy wspomnieć, że liczba samych "socios" grubo przekracza 100 000. Na dzisiejszą popularność Barcelona pracowała cały ubiegły wiek, apogeum swojej świetności osiągając w latach 90-tych. Początki klubu sięgają schyłku XIX wieku, kiedy to za sprawą wielkiego pasjonata futbolu, Szwajcara Hansa Gampera utworzona została, w odpowiedzi na ogłoszenie zamieszczone w gazecie, lokalna drużyna futbolowa. Za oficjalną datę założenia klubu przyjmuje się 29 listopada 1899 roku. Zangielszczony człon nazwy drużyny  Futbol Club nie wziął się z przypadku, pierwszym prezydentem klubu był Anglik Walter Wild, a kilku jego pobratymców wchodziło w jego pierwszy skład.

        Pierwsze lata istnienia drużyny były okresem jej formowania oraz udziału w lokalnych rozgrywkach, takich jak np. Copa Macaya, czy Mistrzostwa Katalonii. Niedługo potem przychodzą pierwsze triumfy, Barcelona bryluje w Pucharze Hiszpanii do dziś pozostając niekwestionowanym liderem tych rozgrywek z imponująca liczbą 24 statuetek na koncie. Wkrótce mają jednak miejsce pierwsze poważne zatargi z władzami centralnymi  w 1925 hiszpański hymn wykonywany na ówczesnym stadionie Barcy "Les Corts" zostaje zagłuszony gwizdami, w efekcie obiekt zostaje zamknięty na trzy miesiące (pierwotnie na sześć) a prezydent Gamper zmuszony do rezygnacji z pełnionej funkcji. Na niwie sportowej Barcelona radzi sobie jednak znakomicie, zdobywając pierwsze Mistrzostwo Hiszpanii w sezonie 1928-29 inaugurującym te rozgrywki. Wkrótce jednak boryka się z finansowym kryzysem zmuszającym do wyprzedaży czołowych graczy, takich chociażby jak legendarny Josep Samitier, a w wyniku rozpętanej w 1936 roku Wojny Domowej znajduje się na krawędzi niebytu: zamordowany zostaje prezydent Josep Sunol, a w 1938 roku na klubowe budynki spada bomba wyrządzając poważne szkody. Zaczyna się okupacja Barcelony przez siły faszystowskie, symbolicznym wyrazem nowych porządków staje się zmiana nazwy klubu na kastylijsko brzmiącą "Club de Fútbol Barcelona". To jednak od tej pory przywiązanie do barw klubowych staje się szczególnie silne, zaczyna się wieloletnia "futbolowa" walka o zachowanie tożsamości. Mimo represji, dotykających klub nawet na piłkarskim stadionie (w 1943 roku doszło do bodajże jednego z najbardziej niechlubnych wydarzeń w dziejach hiszpańskiej piłki, podczas rewanżowego meczu o Puchar Hiszpanii z Realem Madryt gracze Barcelony zostali zastraszeni przez sędziego w asyście policji, w rezultacie czego wysoko przegrali - zdegustowany Pineyro ówczesny prezydent Barcy podał się do dymisji, mimo faktu, że był zausznikiem faszystowskiego reżimu)  Barcelona święci triumfy na hiszpańskich i europejskich boiskach. Lata 50-te to jedna ze "złotych epok" w historii klubu i pamiętny rok 1952 w którym zdobywa aż 5 trofeów (Mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Hiszpanii, Copa Latina, Copa Eva Duarte  wcześniejszy Superpuchar Hiszpanii oraz Copa Martini Rossi). Jest to wyczyn, który jakiemukolwiek innemu hiszpańskiemu klubowi będzie trudno powtórzyć. Duszą drużyny jest w tym okresie słynny Węgier Ladislao Kubala. Kolejna dekada to lata posuchy w porównaniu z nie tak odległą "epoką chwały", Puchar Miast Targowych (obecnie UEFA) oraz kolejne Puchary Hiszpanii zostają zdobyte niejako na osłodę chudych lat w historii "dumy Kataloni".

       W 1973 na Camp Nou przybywa największa legenda Barcelony, wszechstronnie uzdolniony piłkarsko Holender Johan Cruyff do którego wkrótce dołącza jego znakomity rodak Johan Neeskens. Dzięki "Latającemu Holendrowi" już w sezonie inaugurującym jego pobyt na Camp Nou Barca zdobywa pierwsze od 14-tu lat mistrzostwo, w drodze po tytuł pokonując swego największego rywala Real Madryt aż 5:0. Choć siódma dekada minionego wieku nie obfitowała w spektakularne sportowe sukcesy, kilka lat okazało się dla Katalończyków przełomowymi. W roku 1973 przywrócona zostaje klubowi jego pierwotna nazwa, a dwa lata później, wkrótce po śmierci generała Franco na stadionie łopocą już katalońskie flagi. Rok 1978 to początek klubowych rządów najsłynniejszego prezydenta Barcelony Jose Lluisa Nuneza. Funkcję tę będzie sprawował aż 22 lata. Nadchodzi kolejna "złota era" w historii klubu, sportowe sukcesy pociągają za sobą raptowny wzrost liczby członków, klub znajduje się w znakomitej kondycji finansowej, która pozwala na zakup największych futbolowych gwiazd, takich jak: Diego Armando Maradona, Bernd Schuster, Gary Lineker czy Mark Hughes.

      W 1988 roku na Camp Nou ponownie przybywa Johann Cruyff, tym razem zasiadając na trenerskiej ławce. Nadchodzi czas tworzenia słynnego "Dream Teamu", który w 1992 roku sięgnął po najwyższe i najbardziej pożądane europejskie trofeum - Puchar Europy, w finale pokonując Sampdorię Genua dzięki fenomenalnemu strzałowi Ronalda Koemana z rzutu wolnego. Legendarny skład Barcy w owych czasach nie miał sobie równych w Hiszpanii, świadczą o tym 4 zdobyte pod rząd mistrzostwa kraju w latach 1992-94. Poza wspomnianym wyżej, dysponującym atomowym strzałem Holendrem, "Dream Team" tworzyły m.in. takie nazwiska jak: Laudrup, Stoiczkow, Romario, Lineker, Zubizaretta, by wspomnieć tylko te najsłynniejsze. W 1996 roku Barcelonę opuszcza Cruyff, a jego posadę przejmuje Bobby Robson prowadząc drużynę do kolejnych triumfów, na boisku zaczyna błyszczeć futbolowe objawienie ostatnich lat, Brazylijczyk Ronaldo. Wkrótce szeregi klubu zasilają kolejne gwiazdy, takie jak np. Rivaldo, który w duecie z Luisem Figo przez jakiś czas będzie stanowił o sile ofensywnej "cules". Trenerską pałeczkę przejmuje bodaj najbardziej kontrowersyjna postać ostatnich lat, holenderski szkoleniowiec Luis van Gaal, sprowadzając na Camp Nou swoich rodaków m.in. napastnika Patricka Kluiverta czy pomocnika Overmarsa, tworzących małą holenderską kolonię w Barcelonie. Początki trenera są znakomite, zdobywa dwa kolejne tytuły mistrzowskie, jednak już w 2000 roku po nieco gorszym sezonie żegnany jest w wymowny sposób przez kibiców machających białymi chusteczkami.

W nowy wiek Barcelona wkracza już bez van Gaala i Figo, bohatera jednego z najbardziej spektakularnych transferów ostatnich lat. Nadchodzi gorszy czas dla "equipo azulgrana", ciągłe zmiany na trenerskich posadach oraz finansowe długi mają odbicie w postawie zespołu, który mimo, że nadal jest stałym uczestnikiem europejskich rozgrywek  trzeba tu nadmienić, że kataloński klub jest autorem fantastycznego rekordu, otóż gra on nieprzerwanie w europejskich pucharach od momentu ich powstania, czyli roku 1955  nie zdobywa żadnego znaczącego trofeum. Sytuacji nie poprawił jak dotąd nawet kolejny wielki transfer- sprowadzenie z PSG Brazylijczyka Ronaldinho. Nie przeczy to jednak faktowi, że Barcelona pozostaje ciągle jedną z najznamienitszych piłkarskich potęg. Gabloty klubowego muzeum mieszczą wszystkie możliwe piłkarskie trofea z wyjątkiem jednego - Pucharu Interkontynentalnego.